Użytkownicy - F-15 EAGLE

We wrześniu 1974 roku w bazie USAF Edwards czterech pilotów i jeden operator stacji radiolokacyjnej z Izraela wykonało pierwsze loty na F-15B (71-0290). Przeprowadzali wtedy nie tylko loty próbne, ale także symulowane pojedynki powietrzne z F-4 Phanton II. Równolegle taka sama grupa innych izraelskich lotników przeprowadzała podobne loty na F-14A Tomcat. Po pewnym czasie grupa Izraelska poprosiła o możliwość wykonani symulowanych walk pomiędzy F-15 a F-14. Jednak rząd USA nie zgodził się na to. Ostatecznie po analizie Izrael wybrał F-15A/B. Główna przyczyną było cena zakupu jak i eksploatacji (według kalkulacji – 50 samolotów F-15 kosztowałoby Izrael 628 mln USD, natomiast taka sama liczba F-14 aż 870 mln USD; godzina lotu F-15 kosztowwała 1073 USD, a godzina lotu F-14 1689 USD). Ponieważ Izrael bardzo potrzebował nowych myśliwców, by przyspieszyć dostawy postanowiono zakupić cztery przedseryjne samoloty F-15A (które niczym nie różniły się od pierwszych samolotów seryjnych).

Zgoda USA na sprzedaż została wynegocjowana w zamian za zawarcie pokoju pomiędzy Izraelem a Egiptem. Ostatecznie kontrakt na dostarczenie 25 F-15 (23 F-15A w tym 4 przedseryjne i 2 F-15B) został podpisany na początku roku 1976.

Kolejna sprzedaż F-15A/B do Izraela miała miejsce w roku 1991 kiedy to USA sprzedała za półdarmo wycofane z USAF samoloty (17 F-15A). Transakcję zawarto w zamian za obietnice nie atakowania Iraku przez Izrael podczas operacji „Pustynna Burza” w odpowiedzi na irackie ataki. Samoloty dostarczono w następnym roku. Kolejne Eagle trafiły do Izraela w 1982 roku z tym, że były to samoloty w wersji C/D. Były to 9 F-15C oraz 6 F-15D. W 1985 roku zakupiono kolejne samoloty: 9 F-15C oraz 2 F-15D. Ostatnia dostawa do Izraela miała miejsce w 1992 roku i obejmowała 5 samolotów F-15D.

Były to jedyne samoloty dostarczone Izraelowi, które posiadają stacje AN/AGP-70.

Jako że dysponują największymi możliwościami bojowymi są wykorzystywane do prowadzenia grup myśliwców (co ułatwia również dwuosobowa załoga). Samoloty F-15A/B noszą w Izraelu nazwę własną Baz (po hebrajsku orzeł - eagle). Natomiast samoloty F-15C/D otrzymały nazwę Akef (po hebrajsku sęp).

W latach 70 XX wieku Japonia zaczęła rozpatrywać się za następcą starzejących się samolotów F-104J Starfighter. Rozpatrywała trzynaście kandydatów, by w końcu w 1976 roku wybrać F-15 Eagle. Decyzja została oficjalnie ogłoszona w roku następnym. Wybór był poprzedzony testami porównawczymi, których zwieńczeniem były dwie krótkie serie prób w locie w bazie Edwards

Zakupione F-15 miały stanowić wyposażenie trzech skrzydeł. W skład każdego skrzdła miały wchodzić po dwa dywizjony mające po 22 samoloty (18 w pierwszej linii i 4 zapasowe). W chwili gdy dochodziło do sfinalizowania transakcji (koniec lat 70) były dostępne już nowe F-15C/D. Umowa opiewała na 14 samolotów F-15J (oznaczenie F-15 C przeznaczonych, a później produkowanych licencyjnie w Japonii), które zostały wyprodukowane w USA oraz 8 zestawów do montażu w Japonii. Kolejne 182 samoloty były całkowicie produkowane w Japonii (173 F-15J i 9 F-15DJ).

Warto zaznaczyć że Japońskie samoloty noszą odmienne od amerykańskich numery seryjne (pierwszy numer jest ostatnim numerem roku zamówienia np.1980 – 0 1982 - 2 , drugi numer to zawsze 2 i oznacza liczbę silników samolotu, potem jest kreska a po niej cyfra 8 oznaczającą że samolot jest przystosowany do każdych warunków atmosferycznych a trzy ostatnie to numer ewidencyjny danego egzemplarz; przykładowy kod 02-8801).

Ostatnim użytkownikiem wersji myśliwskiej F-15 jest Arabia Saudyjska.

Jej rozległe terytorium tylko na pierwszy rzut oka może wydawać się łatwe do obrony, ponieważ większość skupisk ludności znajduje się w centralne zachodniej i południowej części kraju co ułatwia to ich obronę.

Dużo większy problem stanowi obrona innych ważnych dla funkcjonowania państwa obiektów- pól naftowych rozmieszczonych gównie wzdłuż wybrzeża Zatoki Perskiej.

Wymaga to jak najwcześniejszego wykrycia i zniszczenia atakujących samolotów.

Przy wielkości Arabii Saudyjskiej jej obrona musi charakteryzować się dużą skuteczności szybkiego wykrywania przeciwnika oraz wysoką mobilnością środków przeciwlotniczych. Starania Arabii Saudyjskiej o zakup myśliwców F-15 i samolotów AWACS E-3 zostały w końcu zakończone sukcesem, choć kongres USA nie od razu wyraził zgodne na eksport wszystkich rodzajów uzbrojenia.

Na mocy porozumienia zawartego w Camp David, Arabia Saudyjska mogła posiadać „tylko” 60 samolotów F-15 w jednym czasie. Ponieważ pierwotne zamówienie opiewało na 62 samoloty (47 F-15C i 15 F-15D) zdecydowano, że 2 samoloty F-15C zostaną w USA jako rezerwa sprzętowa w razie jakiś strat samolotów należących do Arabii Saudyjskiej. Przed dostarczeniem samolotów Arabia Saudyjska wymieniła jeden F-15C na F-15D (samolot F-15C trafił do USAF) i w ten sposób Royal Saudi Air Force (RSAF) otrzymały 46 samolotów F-15C i 16 samolotów F-15D. Wkrótce dostarczono F-15C ze Stanów Zjednoczoncych, gdyż jeden z saudyjskich samolotów rozbił się na początku eksploatacji.

Na początku kongres nie wyraził zgody na sprzedaż do Arabii Saudyjskiej samolotów E-3, ale zapewnił w tym rejonie dozór własnych maszyn.W końcu pod naciskiem ze strony arabów USA zgodziły się na sprzedaż AWACS E-3. Dla Arabii Saudyjskiej. Wobec niemożliwości dalszego zakupu F-15 Arabia Saudyjska jako uzupełnienie swojego systemu obrony powietrznej zakupiła samoloty Tornado F.3 ( liczbie 24 maszyn).

Po irackiej agresji na Kuwejt Izrael zgodził się na ustąpienie z klauzuli 60 myśliwców F-15 dla Arabii Saudyjskiej. We wrześniu i październiku 1990 roku RSAF otrzymały 20 F-15C i 4 F-15D. Po wojnie w zatoce perskiej Saudyjczycy zamówili jeszcze 9 F-15C i 3 F-15D. Łącznie Arabia Saudyjska otrzymała 75 F-15C i 23 F-15D.

Wszystkie samoloty F-15 przeznaczone na eksport mają usunięte instalacje do zrzutu bomby jądrowej i są pozbawione części kompleksu walki radioelektronicznej.

Dodatkowo samoloty Saudyjskie mają ograniczenie w postaci niemożliwości ataku samolotów należących do Izraela.

Ilość sztuk dla USAF-236